Συμμετοχικές και δυναμικές μορφές επιμόρφωσης: θεωρητική πλαισίωση και πρακτικοί προσανατολισμοί

Εισαγωγή

Η ενδοϋπηρεσιακή επιμόρφωση¹ μπορεί να πάρει ποικίλες μορφές, οι οποίες οφείλονται κυρίως σε διαφορετικές επιστημολογικές αφετηρίες (Δεδούλη & Κατσαρού 2008). Οι μορφές αυτές απηχούν διαφορετικές αντιλήψεις όχι μόνο για την ίδια την επιμορφωτική διαδικασία αλλά και για την εκπαιδευτική πράξη και τους στόχους της, για τη σχέση εκπαιδευτικής θεωρίας και σχολικής πράξης, για τον εκπαιδευτικό και το ρόλο του (Χρυσαφίδης 2004). Για δεκαετίες κυρίαρχο ήταν το τεχνοκρατικό μοντέλο ανάπτυξης επιμορφωτικών προγραμμάτων², με βάση το οποίο η εκπαιδευτική πράξη προσεγγιζόταν ως εφαρμογή της θεωρίας που αναπτυσσόταν στον ακαδημαϊκό χώρο ή τα ερευνητικά κέντρα. Στην παρούσα εργασία θα αναφερθούμε στις εναλλακτικές προς το τεχνοκρατικό μοντέλο προσεγγίσεις, την αναπτυξιακή και τη στοχαστικοκριτική, οι οποίες άρχισαν να αναπτύσσονται από την δεκαετία του '70 στο ευρύτερο πλαίσιο της ανάδυσης νέων επιστημολογικών παραδειγμάτων και της παρεπόμενης στροφής του σχετικού παιδαγωγικού προβληματισμού.