Basic HTML Version
78
Η διαφορετικότητα αναφέρεται σε διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα σε
ομάδες ανθρώπων όσον αφορά τη φυλή, τη θρησκεία, τον πολιτισμό, τις
ικανότητες, την ηλικία ή το φύλο. Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι τείνουν να
κάνουν διακρίσεις έναντι κάποιων ομάδων οδηγούμενοι σε λανθασμένες
εικασίες και σε άδικες συμπεριφορές, που προκαλούν τον αποκλεισμό
αυτών των ομάδων από την ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία.
Ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας κατά τις
τελευταίες δεκαετίες προκάλεσε την ανάγκη για νέες κοινωνικές
δεξιότητες που θα υπηρετούν νέες αξίες. Μία από αυτές τις νέες
κοινωνικές δεξιότητες είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας, μέσω
της οποίας μπορούμε να φτάσουμε στη διαπολιτισμικότητα. Αποδοχή
της διαφορετικότητας σημαίνει να βλέπουμε τις διαφορές όχι ως
μειονεκτήματα, αλλά ως πλεονεκτήματα που εμπλουτίζουν τον κόσμο.
Αποδοχή της διαφορετικότητας
«Στη συζήτηση που ακολούθησε, για το σχεδιασμό
της δράσης του μουσείου στο σχολείο, αποφασίστηκε
να βγάλουμε την πόλη και τους εαυτούς μας έξω από
τη δισδιάστατη αναπαράσταση και να δουλέψουμε
με τρισδιάστατες κατασκευές. Αποφασίστηκε να
κατασκευαστεί μια πόλη σε βάση από μακετόχαρτο που
παρείχε το σχολείο, να χρησιμοποιηθούν έτοιμα σπίτια
κατασκευασμένα από χαρτόκουτες από το μουσείο και
τα παιδιά να κάνουν διαμόρφωση χωροταξική της πόλης,
να τη ζωγραφίσουν, να ζωγραφίσουν τους εαυτούς τους
σε χάρτινα πιόνια που ήταν ήδη κομμένα από το μουσείο
και να τοποθετήσουν τον εαυτό τους το καθένα στο
σημείο που επιθυμούσε στην πόλη που έφτιαξαν από
κοινού.
Παρουσιάστηκε η ιδέα στα παιδιά, δόθηκαν τα
χαρτονένια σπίτια και η βάση και συζητήθηκε η
χωροταξία της πόλης. Στον προβληματισμό αν θα
πρέπει να μπουν δρόμοι με αυτοκίνητα ή μονοπάτια για
πεζούς, τα παιδιά αποφάσισαν ότι θα φτιάξουν μόνο
έναν κεντρικό δρόμο για αυτοκίνητα και τα σπίτια θα
ενώνονται με πεζοδρόμους/ποδηλατοδρόμους για τους
κατοίκους. Αποφάσισαν να βάψουν τα σπίτια και να
«φυτέψουν» όλη την πόλη με πράσινο και λουλούδια,
όπως θα ήθελαν να είναι και η γειτονιά τους. Το επόμενο
βήμα ήταν να ζωγραφίσουν τους εαυτούς του πάνω
σε κομμένα χαρτόνια /πιόνια και να αποφασίσουν πού
θα τους τοποθετήσουν. Κάποια παιδιά ήθελαν να είναι
δίπλα στους συμμαθητές τους για να κάνουν παρέα,
κάποια παιδιά ήθελαν να τοποθετήσουν τους εαυτούς
τους μέσα στα σπίτια για να έχουν τον δικό τους χώρο
και να βλέπουν τους άλλους από τα παράθυρα και ένα
παιδί ήθελε να είναι κρυμμένο πίσω από ένα δέντρο για
να μην τον βλέπουν όλοι».
Από τη γραπτή αναφορά του 5
ου
Νηπιαγωγείου Διαβατών που
συνεργάστηκε με το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
«Προκειμένου να δοθεί έμφαση στον σεβασμό της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας,
διαβάσαμε στα παιδιά το παραμύθι «Ο Έλμερ», έγινε αποδόμηση του παραμυθιού μέσα από
ερωτήσεις και στο τέλος το κάθε παιδί ζωγράφισε τον δικό του ελέφαντα που ήταν διαφορετικός
και μοναδικός!».
Από τη γραπτή αναφορά του 2
ου
Νηπιαγωγείου Ρεθύμνου που συνεργάστηκε με το Παλαιοντολογικό
Μουσείο Ρεθύμνου - παράρτημα Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή.